گالری خاک از هشتم تا بیست و هفتم اردیبهشت 1391، میهمان آثار کامبیز صبری است و این بار هنرمند با چهار مجسمه و یک عکس به استقبال مخاطبانش میرود. مجسمههای این دورۀ او را میتوان دنبالۀ مجموعۀ بالشهایش دانست؛ ساختمانهای دقیق و پرجزئیاتی که آدمهای کوچک از آنها بالا میروند و بالشهای غولآسایی به آنها پیچیده است.
در سیر تحولی آثار صبری از مجموعهای به مجموعۀ بعدی، همواره عناصری ثابت تکرار میشوند. مدت زمانی است که هنرمند با ترکیب ساختار معماری، انسان و بالش بازیگوشانه دست به خلق آثار میزند. ردّ پای این عناصر تا به این مجموعه نیز کشیده شده استتکرار عناصر در آثار صبری باعث شده تا آنان از کارکرد و معنای روزانۀشان فاصله گرفته و محملی برای مفاهیم هنرمند شوند، چرا که وقتی به ابژهای به طور متمادی نگاه میشود، پس از مدتی نگاه از لایههای فرمی آن جدا شده و سعی در پیدا کردن چیزی ورای فرم و معنای معمول دارد.
همراه با مشاهدۀ آثار در سه فضای داخلی گالری، میتوان سیری تدریجی از حضور پُر رنگ ساختار معماری تا حذف آن را مشاهده کرد. در فضای نخست (به غیر از تابلو عکسی که از مجموعه جدا به نظر میرسد) دو مجسمه روبهروی یکدیگر قرار دارند. در سمت راست، بالش عظیمی بر مکعبی با مقطع منحنی قرار دارد. بر روی بالش ماکت ساختمان شمسالعماره با جزئیات دقیق بازسازی شده است. گروهی آدمک کوچک و عروسکی در فضای ورودی ساختمان در مکعبی شیشهای گیر افتادهاند. در سمت چپ، بالشی به رنگ آسمان به دور سه ساختمانی مشابه ساختمانهای آتیساز پیچیده شده است. همنشینی دو معماری در یک اتاق (یکی مربوط به تهران قدیم و دیگری مربوط به تهران امروز) در کنار تقابل این دو معماری، حس آشناپنداری را نیز در مخاطب ایجاد میکند.
مجسمهای که در فضای دوم قرار دارد در نگاه نخست بالشی خم شده به نظر میآید که انحنایش مثل خمیر کش آمده. از دو طرف بالش فرمی مشابه پنجرههای قدیمی معماری ایرانی خالی شده تا نور از کار عبور کند. فضای میانی بالش را آینه و ردیفی از آدمکها پر کرده است. در فضای انتهایی گالری، در آخرین مجسمه، عنصر معماری کاملاً حذف شده و تنها بالشی پیچخورده میبینیم که در انحنایش دو ردیف عکس از صورتهای دختران و پسران، به صورت افقی جاسازی شده است. تمام آثار ین مجموعه با ساختی تمیز و دقیق در رنگ سفید و از جنس فایبرگلس ارائه شدهاند.